Głaz Bogudar - niezwykła legenda. Przykładając ucho do kamienia wciąż usłyszeć można głosy biesiadujących mężczyzn... HISTORIA, ZDJĘCIA

Choć głaz narzutowy Bogudar znajdujący się w Rudzie niedaleko Dobrzycy cieszy się nieco mniejszą popularnością niż głaz narzutowy św. Jadwigi w Gołuchowie, to jego historia jest nie mniej ciekawa niż jego gołuchowskiego odpowiednika.

Legenda o głazie narzutowym Bogudar liczy sobie setki lat i sięga czasów, kiedy na tronie polskim zasiadał Odon, syn Mieszka III. Wówczas to mieszkańcom pobliskich osad żyło się jak u Pana Boga za piecem. Lasy pełne były zwierzyny, rzeczka Lutynka napędzała pobliskie młyny, a z ziemi wydobywano rudę żelaza, którą w kuźniach przerabiano na narzędzia i zbroje. Wszystkim żyło się zdrowo i dostatnio, dzięki czemu skrzynie mieszkańców bardzo szybko zapełniały się dukatami.

Ich błogie życie spowodowało, że z czasem zamiast skupić się na pracy zaczęli zamykać kuźnie, warsztaty i oddawać się uciechom w pobliskiej karczmie. Coraz częściej przepijali zgromadzony majątek biesiadując do samego rana. Do wspólnej "zabawy" wciągali również swoich potomków. Szloch kobiet było słychać w całej miejscowości, bowiem z dostatniego i spokojnego życia niewiele zostało.

Kobiety o pomoc udały się do miejscowego księdza o imieniu Maciej, który postanowił otoczyć parafianki modlitwą i co niedzielę wyruszał na swoim osiołku na objazd parafii z sakramentami. Zwierzę miało na szyi zawieszony dzwoneczek, aby z daleko było słychać księdza. Na nic się to jednak zdało, bowiem biesiadujący w karczmie mężczyźni byli jeszcze głośniejsi, aby zagłuszyć wędrującego plebana.

Pewnego dnia w karczmie siedział Bogudar, który nieswojo czuł się w towarzystwie pijących mężczyzn. Młody chłopak wybiegł z karczmy, gdy tylko usłyszał dzwonek zawieszony u szyi osiołka. Przypomniał sobie wówczas słowa matki, która prosiła i przestrzegała, aby uczcić dzień święty i zawsze oddawać cześć Bogu.

- Wybiegł więc w karczmy akurat w momencie gdy drogą przejeżdżał stary pleban z Najświętszym Sakramentem. Padł Bogudar na kolana, pochylił głowę na błogosławieństwo i zastygł w modlitwie. Jak przez mgłę usłyszał huk, a kiedy podniósł głowę, nie było już karczmy, a wokół panowała niczym nie zmącona cisza. Obrócił się, a w miejscu karczmy ujrzał ogromny głaz, którego kształt do złudzenia przypominał spadzisty dach krytej strzechą karczmy. Wraz z nią przepadli wszyscy biesiadujący mężczyźni - czytamy na stronie wielkopolskaciekawie.pl

Ponoć, kiedy w Boże Ciało przyłożyć ucho do kamienia, można jeszcze usłyszeć głosy biesiadujących mężczyzn… A na pamiątkę pobożnego młodzieńca nazwano kamień Bogudar i tak zostało do dzisiaj.

W powiecie pleszewskim pełno jest miejsc owianych tajemniczymi legendami. Jedną z nich jest właśnie historia głazu Bogudar, który znajduje się w miejscowości Ruda - dwa kilometry na północny zachód od Lutyni - założonej przed 1762 rokiem, jako folwark lutyńskich dóbr. Na północnym skraju tej niewielkiej wioski można zobaczyć głaz narzutowy „Bogudar”, który oficjalnie w 1975 roku stał się pomnikiem przyrody.

Głaz Bogudar w Rudzie jest pochodzenia lodowcowego (granitoid skandynawski). Ma kształt trójkątny i częściowo zagrzebany w ziemi. Głaz ma wymiary: 15,7 m w obwodzie i 2,15 m wysokości.

ZOBACZ RÓWNIEŻ: