Polowanie na ryby-wampiry w ojczyźnie Escobara ZDJĘCIA

Byliśmy tydzień nad dopływem rzeki Orinoko - Guayabero. Jest pięknie położona i ciepła - w dzień woda ma 26-27 stopni Celsjusza. Ma szerokość Odry, ale zwęża się w górę biegu do rzeki o szerokości Prosny koło kaliskiego teatru. Rzeka jest uznana za najlepszą jeśli chodzi o populację ryb-wampirów w całej Ameryce Południowej. Payara to bardzo ciekawa ryba z ogromnymi zębami, poluje na każde wodne stworzenie, które jest mniejsze niż jego rozmiar. Na koniec pory suchej wędkarze z całego świata przyjeżdżają, by je łowić.

Dwie moje największe sztuki miały po 97 centymetrów. Wiem, że potrafią dochodzić nawet do 120 cm i ważyć do 20 kg. Łowienie tych ryb ma sportowy charakter, bo ciężko je skutecznie zaciąć i holować. Payara jest mocna i dzika. Oczywiście ryba rzeczna nigdy nie dorówna sile rybom morskim. To zupełnie inna kategoria. Ponadto złowiliśmy dużo innych gatunków ryb. Występuje tam wiele gatunków sumów, glonojadów. Poza tym widzieliśmy też ryby, z którymi już spotkaliśmy się 4 lata temu w dorzecu Amazonki w Boliwii - silver dorado, sabalo oraz wiele innych ryb. Największa ryba wyprawy - sum - ważył około 50 kg.

Widzieliśmy kajmany, które zajmowały miejsca w rozległych płyciznach. Są dosyć czujne, bo wiedzą, że jak tubylcy je złapią, to z chęcią przerobią na torebki. Były też tam tapiry i duża ilość żółwi wodnych. I wiele ptaków - tukany, ary, ibisy, czaple, koromorany.

Osobą, która zorganizowała wyjazd był nasz kolega Marek Lechowski, który wraz z żoną Kolumbijką Kateriną prowadzą firmę Pesca Arenas, dzięki której można poznawać tak wspaniałe wędkarskie destynacje. Dzięki Katerinie mogliśmy za stosunkowo niewielką kwotę spędzić tam czas w dobrych warunkach.

Było nas około 12, ale byliśmy podzieleni na mniejsze ekipy. Ja w trzyosobowym składzie plus dwóch przewodników - Armando i Ernesto. Tubylcy na co dzień najczęściej prowadzą gospodarstwa, a przede wszystkich hodują bydło. To ludzie od wieków związani z przyrodą i z rzeką.

Spędziliśmy tydzień w dżungli, a łowiliśmy 6 dni. Nocowaliśmy w hostelu w miejscowości La Macarena. Dopływaliśmy tam już wieczorem. Drugi tydzień poświęcony był na zwiedzanie.

Kontuzja zdarzyła się już kilka godzin po przylocie. Zerwałem wiązadła barku prawej ręki. Myślałem, że jestem wyeliminowany z wyprawy. Przezbroiłem sobie jednak wędkę na lewą rękę i jakoś dałem radę.

Szybko chodziliśmy spać, żeby się zregenerować. Kilkanaście godzin na rzece w 30-stopniowym upale dawało się we znaki. Na wypoczynek został wyznaczony drugi tydzień wyprawy. Zwiedziliśmy portową Kartagenę. Stąd Hiszpanie w okresie kolonialnym wywozili złoto. Tam się czuje to 500 lat dominacji hiszpańskiej. Zachowały się z tego okresu mury obronne. Miasto barwne, zabytkowe. Widać duże rozwarstwienie społeczne - bardzo bogaci i bardzo biedni. Ulice zapełnione w nocy naciągaczami, kieszonkowcami, prostytutkami. Nie czułem się tam bezpiecznie.

Lecąc z Polski wylądowaliśmy w Bogocie. Jadąc w nocy do hotelu mijaliśmy przedmieścia. Na pewno nie było tam bezpiecznie. Na ulicach widać wielu policjantów, wojsko. Wszyscy z długą bronią. Byliśmy często kontrolowani. Policja w nocy potrafi wyprowadzić kogoś z taksówki i zrobić rewizję osobistą. To nie jest miejsca dla każdego turysty. Ja byłem kontrolowany dwa razy. Mit Esobara jest tam wiecznie żywy. Kolumbijczycy chcieliby już o nim zapomnieć, ale to też magnes na turystów. Zdjęcie z Escobarem jest towarem eksportowym, choćby jako magnes na lodówkę.

Rozmawiał Bartłomiej Hypki