"Rhizopolis" - wystawa Joanny Rajkowskiej w Galerii Sztuki im. Jana Tarasina w Kaliszu

Pierwotnie "Rhizopolis" powstało w Zachęcie Narodowej Galerii Sztuki jako instalacja totalna. Było immersyjnym otoczeniem, operującym estetyką zanurzenia. Rajkowska odtworzyła w galeryjnym wnętrzu zmysłową, wielowymiarową rzeczywistość leśnego podziemia, z całym bogactwem intensywnych doznań, zapachu, chłonności tła.

Kaliska prezentacja głośnego projektu Joanny Rajkowskiej "Rhizopolis" jest opowieścią o nim w językach: filmu, dźwięku i fotografii. Zamiast prostego przeniesienia instalacji do innej przestrzeni mamy do czynienia z transferem jej idei w nowe miejsce. Artystka posłużyła się w tym celu czułymi instrumentami rejestracji obrazu i dźwięku: wielkoformatową fotografią o dużej dokładności odwzorowania oraz zapisem performansu wykonanego przez muzyka, Andrew Dixona, prywatnie partnera Rajkowskiej.

- Jest znaczące w jakiej proporcji jesteśmy do świata i gdzie się umieszczamy. Ja w "Rhizopolis" czułam się malutka. Kwestie zależności od wszystkich innych żyjących organizmów są kluczowe i mam nadzieję, że oczywiste - tłumaczy artystka.

"Rhizopolis" Joanny Rajkowskiej to miejsce gdzie powinniśmy poczuć swój przywilej. Przywilej zrozumienia, czym jest świat innych gatunków oraz że sami jesteśmy jednym z agregatów Ziemi.

- Joanna Rajkowska jest jedną z najważniejszych artystek sztuk wizualnych w Polsce. Dla mojego pokolenia to artystka - bufor tego, co dzieje się w sztuce - mówi Joanna Dudek, dyrektorka Tarasina.

Widzowie będą mogli natrafić na Rhizopolis Joanny Rajkowskiej także w przestrzeni miejskiej. W ramach cyklicznego projektu "Postój ze Sztuką" na siedmiu przystankach autobusowych w Kaliszu zaprezentujemy fragmenty wielkoformatowej panoramy miasta korzeni.

Joanna Rajkowska - artystka wszechstronna; najbardziej znana z projektów publicznych. Aby je zbudować, wykorzystuje realnie istniejące miejsca, energie, organizmy i materiały. Używa przy tym elementów tak różnorodnych jak rośliny, budynki, obiekty znalezione, wodę, dym czy dźwięk. Wynikiem jej pracy są zarówno osie urbanistyczne i projekty architektoniczne, geologiczne fantazje, odkrywki archeologiczne, a także rzeźby podwodne. Większość jej prac powstaje, żyje i starzeje się w otwartej przestrzeni, dlatego ich materia to nie tylko materia wszelkich bytów, organicznych i nieorganicznych, wchodzących w ich skład, ale również ich skomplikowane relacje. W ramach projektów publicznych, jak i poza nimi, Rajkowska produkuje filmy, fotografie i modele. Odswajanie, od-człowieczanie i budowanie relacji to metody, które artystka stosuje najczęściej. Jej celem jest ograniczenie działalności człowieka, pomnożenie podmiotów sprawczych oraz ludzkich i nie-ludzkich relacji. Artystka traktuje swoje projekty jak organizmy, skupiając się na życiu materii w jej molekularnym wymiarze, na cyklach życiowych, wzroście i starzeniu się. W przekonaniu, że ludzie, jako gatunek, nie byli w stanie utworzyć żywotnej, zrównoważonej kultury, często zestawia ze sobą (ludzkie) konteksty historyczne i socjopolityczne z życiem innych gatunków. Jej praca wizualizuje i kwestionuje podział na naturę i kulturę, co nierzadko łączy się z mocno wyczuwalną nutą rozczarowania.

Andrew Dixon, uważany za wymarłego, został niedawno ponownie odkryty pod kamieniem w lasach centralnej Polski. Od tego czasu gra na instrumencie z jedną struną, występując solo lub w duecie (lub trio z Mutant Goat, ze śpiewającą białym śpiewem Olą Kozioł) w kamiennych kręgach, synagogach, prehistorycznych kopcach, jaskiniach i lasach.